XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa

Testuingurua

Marxistek, printzipialki, ez dute honelako mugaketarik onartzen: arte guziari aplikatu nahi izaten diote beren teoria, gaiari nahiz formari, baina neke gehiegirekin.

Eta dudarik gabe, orain arteko moduetan behintzat, nahiko alferrikazko nekeekin....

Hemen ere ez dut problemak ohartarazi besterik egin nahi.

Hortantxe utziko dut, ba.

Jeneralean, erdibikuntza hori zeri aplikatzen zaion begiratuta, de fakto, ia beti gaiari begira bakarrik erabili ohi dela, ikusten da: propio proletargoaz, eta proletargoaren alde, edo proletargoaren izenarekin jantzitako Alderdiren batzuen alde, dabilen arteari, esan ohi zaio proletario.

Edo bestela: Autorea talde haietakoa denean, haren obra ere proletariotzat edukitzen da.

Jokabide honen itxuragabekeria salatzen hasi beharrik ez dago orain: artea ez dago Autorearen eritzi sujetibuengatik juzgatzerik (Marx eta Balzac aipatzea aski da!), ezta gaiarengatik ere, modu hortan behintzat.

Honekin ez da esaten, berriro diot, ez da esaten, arte burgesik eta arte proletariorik ez dagoenik.

Ezpada hauxe bakarrik: dagoela esateko, non dagoen eta nola antzeman lekioken argitu beharra dagoela.

Ez dugula aski, badagoela esatea, besterik gabe.

Teoria zientifiko batek, non eta nola egizta daitekeen ere adierazi behar du-ta.

Ezpairik gabe, artearen alderdikortasunaz teoriarik osatzekotan, talde ta klaseen interesekiko zerikusien azterketa ere behar-beharrezkoa litzake.

Zerikusion tipologia-eskalak burutu beharra legoke, beraz.